Όταν ο συγγραφέας γνωρίζει ότι σύντομα θα πεθάνει, η απόφασή του να γράψει αφήνει εξ ορισμού ένα ίχνος τραγικότητας στο κείμενο. Όταν σκόπιμα επισπεύδει το θάνατό του και όταν μάλιστα αυτό είναι το θέμα του κειμένου, τότε συχνά έχουμε τη λογοτεχνία των μαρτύρων, των ηρώων και των αυτοχείρων. Όταν η απόφαση αυτής της επίσπευσης είναι κάθε άλλο παρά αυτοκαταστροφική, όταν είναι μια κατάφαση της ζωής από την αρχή ως το τέλος, τότε μιλάμε για ένα είδος κειμένου ακραία θεωρητικού: Tο κείμενο της n’Dréa αντιστρέφει την έννοια της ματαιοδοξίας. Eίναι μια συγκέντρωση πολιτικής και ηθικής σκέψης που εμψυχώνεται από την ασθένεια και το θάνατο για να ζωογονήσει το χρέος για προσωπική αντίσταση. [από το Προλογικό Σημείωμα]

Περιεχόμενα:
Προλογικό σημείωμα
1990
Γράμμα στις νοσοκόμες
Γράμμα στην Bella
1985
1987
1991
Γράμμα στην Bella

Τίτλος πρωτοτύπου: n’Dréa
Εκδόσεις: Os Cangaceiros, 1992
Μετάφραση: Κατερίνα Μαρσιανούδη