για την αθέατη όψη του φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

EDITORIAL
Αν…
Φανταστείτε, λέει, κάθε χρόνο, να γινόταν στη Θεσσαλονίκη ένα Διεθνές Φεστιβάλ.

12ο Φεστιβάλ Εξόρυξης Χρυσού

21ο Φεστιβάλ Πολεμικών Βιομηχανιών

34ο Φεστιβάλ Ελαστικής Εργασίας.

Αν στη Θεσσαλονίκη γινόταν κάθε χρόνο ένα τέτοιο
διεθνές Φεστιβάλ, διαδηλωτές θα συνέρρεαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους σ’ αυτό. Πορείες, συναυλίες, αντισυνέδρια. Ένα πολύμορφο κίνημα (μικρότερο ή μεγαλύτερο ανάλογα με την πολιτική συγκυρία) θα δήλωνε παρόν, βροντοφωνάζοντας πως τέτοιες γιορτές δεν έχουν θέση εδώ πέρα.

Όμως όχι.

Στη Θεσσαλονίκη κάθε χρόνο δεν γίνεται κανένα τέτοιο Φεστιβάλ. Κανένα Φεστιβάλ που θα ομολογούσε με ωμότητα -αλλά και ευθύτητα- ότι η παντοδυναμία της αγοράς ορίζει το τι είναι “γιορτή” και τι “όχι”. Ότι είναι δευτερεύον ζήτημα κάτω από ποιες συνθήκες δουλέουν οι εργαζόμενοι στις φεστιβαλιζόμενες βιομηχανίες. Ότι αν το εμπόρευμα είναι πρώτης ποιότητας, λίγη σημασία έχει ο τρόπος που παράχθηκε.

Αντιθέτως.

Στη Θεσσαλονίκη κάθε χρόνο γίνεται το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Κι αυτό δεν είναι σαν τα άλλα Φεστιβάλ.

Αντιθέτως.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι μια γιορτή του πολιτισμού. Και όχι βέβαια μια γιορτή της πολιτιστικής βιομηχανίας.
————————————
/Νύχτα, κάπου στην πόλη / / Ένας προβολέας φωτίζει ένα σύνθημα σε εξωτερικό τοίχο, που γράφει : “Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗ ΣΑΠΙΛΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ”
/ Cut σε μαύρο /

/ Ξαφνικά εμφανίζεται ευαίσθητος κινηματογραφόφιλος Θεσσαλονικεύς, να απορεί ειλικρινώς /

“Μα είναι δυνατόν να συγκρίνετε τη λαίλαπα της βιομηχανίας με την κινηματογραφική παραγωγή;”

Πράγματι, η πολιτιστική βιομηχανία δεν παράγει σαμπουάν. Δεν είμαστε κρετίνοι, ούτε φιλισταίοι. Μια κινηματογραφική ταινία μπορεί να είναι σημαντική, απελευθερωτική, ελπιδοφόρα, μπορεί να είναι φορέας των ευγενέστερων επιδιώξεων. Μια ταινία θα μπορούσε ενδεχομένως να κινητοποιήσει συνειδήσεις, πολύ πιο δραστικά απο πολλά πολιτικά κείμενα.

Κι αυτό είναι το ζήτημα: στην πολιτιστική βιομηχανία, είναι το “προϊόν” αυτό ακριβώς που μας μπερδεύει, είναι το σημείο που θολώνει τις διαχωριστικές γραμμές. Είναι το σημείο που φέρνει αγκαλιά τον σκηνοθέτη της ευαισθητοποιημένης στο μεταναστευτικό ταινίας, με τον δήμαρχο που κυνηγάει τους πλανόδιους μικροπωλητές. Το σημείο που φέρνει αγκαλιά τη Fischer με την ταινία-κόλαφο για τον καταναλωτισμό. Το σημείο που φέρνει αγκαλιά το κοινό του φεστιβάλ με τους απλήρωτους εργαζόμενούς του.

Όχι.

Για καμιά ταινία, για κανέναν σκηνοθέτη. Για καμιά οπτικοποιημένη απόδοση των προσδοκιών μας για μια καλύτερη κοινωνία, δεν θα πιούμε ποτάκια αγκαλιά με τον Μπουτάρη, τον Υπουργό Πολιτισμού, τους μεγιστάνες των εταιρειών παραγωγής.

Όχι.

Στις γιορτές των κυρίαρχων δεν έχουμε ανακωχή. Δεν έχουμε ανακωχή μ’ αυτούς που προσπαθούν να μας κλέψουν τα εργαλεία. Μ’ αυτούς που αφοπλίζουν τη δημιουργία από τη δυνατότητά της να αμφισβητεί δυναμικά το υπάρχον.

————————————

Το ερώτημα είναι αν στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, θα μείνουμε και πάλι θεατές.

θέαμα - πολιτισμός - αντικουλτούρα