Το πανεπιστήμιο παράγει εξειδικευμένη εργατική δύναμη, αναπαράγει τις ταξικές αντιθέσεις και την κυρίαρχη ιδεολογία και δεν είναι ένας “ναός της γνώσης”, όπως πιστεύουν πολλοί. Τον προηγούμενο διάστημα  παρακολουθήσαμε την αναδιάρθρωση του κράτους και των μηχανισμών του και μαζί μ’αυτούς και το πανεπιστήμιο. Τώρα, μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, είμαστε θεατές μιας εναλλακτικής διαχείρισης του ίδιου πράγματος. Σε κάθε περίπτωση, δεν τρέφουμε καμιά αυταπάτη ότι ο ταξικός πολεμος συνεχίζεται και συνεχίζεται και μέσα στις σχολές. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι καθημερινή και συνεχίζει να υπάρχει και θα υπάρχει μέχρι να εξαλειφθεί κάθε σχέση εξουσίας.

Σε ένα φοιτητικό υποκείμενο, το οποίο είναι διαταξικό, εμείς οφείλουμε να ταχθούμε και να προωθήσουμε τα συμφέροντα των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Tο αυτόνομο σχήμα αρχιτεκτονικής, λοιπόν,  είναι ένα αυτοοργανωμένο μόρφωμα ανθρώπων που ενώθηκαν λόγω της κοινής τους ταξικής συνείδησης και της ανάγκης τους  να υπάρξουν, να κινηθούν και να δράσουν συλλογικά στο πλαίσιο της σχολής τους χωρίς γραμμές και ιεραρχίες. Με άλλα λόγια, είναι μία δομή που χωράει οποιονδήποτε βρίσκει τον εαυτό του στους εκμεταλλευόμενους της κοινωνίας, αντιλαμβάνεται την επίθεση που δέχεται από το εκπαιδευτικό σύστημα και επιλέγει να αγωνιστεί με βάση τις αρχές της αυτοοργάνωσης και της ισοτιμίας.

Ορίζουμε οι ίδιοι τις ανάγκες και τους στόχους μας. Ενάντια στην κατακόρυφη ιεράρχηση, τα κομματικά συμφέροντα, τους αυτόκλητους ‘’σωτήρες’’, τις πρωτοπορίες και κάθε είδους εξουσιαστικές σχέσεις γενικότερα, εμείς προτάσσουμε τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων μας μέσα από οριζόντιες δομές και αδιαμεσολάβητους από τα κάτω αγώνες. Έχοντας αναγνωρίσει την ευθύνη που φέρει κάθε τέτοιο εγχείρημα λειτουργούμε μακριά από κάθε λογική ανάθεσης και είναι στοίχημα για εμάς να προσφέρει ο καθένας ό,τι έχει να δώσει. Η συνέλευση μας είναι ανοιχτή και χωράει οποιονδήποτε θέλει να οργανωθεί και συλλογικά να αντιπαλέψει τις επιταγές που επιβάλλει η κυριαρχία διαμέσου σχολής και Πανεπιστημίου.

Αντιιεραρχικά και αδιαμεσολάβητα, λοιπόν, με όπλο μας την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, να υπερασπιστούμε τουλάχιστον τα αυτονόητα. Μέσα από κινηματικές διαδικασίες και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεών μας να μπούμε σε μια διαδικασία αγώνα όλης της τάξης μας, έναν αγώνα εν τέλει για την υπεράσπιση των ίδιων των ζωών μας απέναντι στα αφεντικά και το κράτος, για την απελευθέρωσή μας.