ΣΤΑΣΗ στο συνεχές τρέξιμο των επισφαλών σχέσεων.

EDITORIAL No02

Ελαστική εργασία, μαύρα μεροκάματα, από δουλειά σε δουλειά, συνεχές τρέξιμο, μηδενικές προσδοκίες ή στην καλύτερη μια δουλειά που να μπορώ να τα βγάζω πέρα. Όλοι λίγο-πολύ καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται, όλες λίγο πολύ έχουμε βρεθεί σε αυτές τις συνθήκες. Αβεβαιότητα στην εργασία, αβεβαιότητα στην καθημερινότητα, αβεβαιότητα στο τι επιθυμούμε στη ζωή μας. Οι συνθήκες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ζητάνε όλο και περισσότερα κομμάτια του χρόνου μας που πριν ήταν έξω από το θεσμισμένο 8ωρο. Ζητάνε από το σώμα και το μυαλό μας να είναι σε standby όλη τη διάρκεια της μέρας είτε δουλεύουμε, είτε είμαστε άνεργοι και ψάχνουμε για δουλειά.

Στο θολό αυτό τοπίο της νέας εργασιακής και υπαρξιακής συνθήκης νιώσαμε την ανάγκη να μοιραστούμε εμπειρίες του παρελθόντος και να αρχίσουμε να ανιχνεύουμε νέους τρόπους αντίστασης. Αυτός είναι και ο σκοπός του παρόντος εντύπου. Η ανάδειξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε τόσο ως εργαζόμενοι, όσο και ως, γενικότερα, δέσμιοι ενός συστήματος που μας κλέβει το χρόνο και τα όνειρά μας. Θέλουμε να μιλήσουμε και να ονειρευτούμε κάτι περισσότερο από το τι δουλειά θα κάνουμε τον επόμενο μήνα…

Κουβαλώντας όλες αυτές τις εμπειρίες και τους προβληματισμούς βρεθήκαμε τους τελευταίους μήνες και εμείς στους δρόμους μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια του κόσμου που θέλησαν να αντισταθούν στη σφοδρή επίθεση του κράτους και των αφεντικών ενάντια στα ταμεία ασφάλισης των εργαζομένων. Κεκτημένα του εργατικού κινήματος των περασμένων δεκαετιών μπήκαν στο στόχαστρο με το περίφημο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων, δυσμενείς αναπροσαρμογές για τις εργαζόμενες μητέρες με ανήλικα παιδιά, αύξηση του αριθμού των απαιτούμενων ενσήμων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πόσο πιο άμεση και καταφανής θα μπορούσε να είναι αυτή η επίθεση;

Για άλλη μια φορά, οι κάθε λογής εργατοπατέρες βγήκαν μπροστά προεξαγγέλοντας σκληρούς αγώνες και γενικές απεργίες με το γνωστό εδώ και χρόνια αγωνιστικό- άντε να τελειώνουμε να πάμε για κάνα τσίπουρο- προφίλ τους.

Η πρώτη απεργία και πορεία στις 12 Δεκέμβρη ήταν ενθαρρυντική. Αρκετοί απεργοί, πολύς κόσμος στους δρόμους, έντονη κινητικότητα και μια διάχυτη αίσθηση ότι αυτή η επίθεση δε θα μείνει αναπάντητη, ότι η υπεράσπιση των κεκτημένων είναι τουλάχιστον ζήτημα αξιοπρέπειας. Η συμμετοχή του κόσμου άφηνε μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχεια, όταν θα πλησίαζε η κατάθεση του νομοσχεδίου στη βουλή.

Όμως τα πράγματα δεν συμβαίνουν από μόνα τους. Δεν υπάρχουν αγώνες χωρίς υποκείμενα που θα τους οργανώσουν και θα θέσουν ζητήματα για προβληματισμό και συζήτηση στη δημόσια σφαίρα. Ο κόσμος στηρίχθηκε και αφέθηκε για άλλη μια φορά στα χέρια των «ειδικών». – Ναι θα απεργήσω, θα απεργήσουμε, θα κατεβούμε στο δρόμο, θα φωνάξουμε. Όταν όμως καλέσει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Πώς αλλιώς να γίνει; Τι άλλο μπορώ να κάνω; – Με την αδράνειά της η βάση των εργαζομένων στο διάστημα που ακολούθησε μετά την απεργία του Δεκέμβρη, έδωσε στη συνδικαλιστική ηγεσία την πλήρη νομιμοποίηση να μιλά, να ενεργεί και να αποφασίζει για τον αγώνα, το περιεχόμενο, τη μορφή και τα όριά του. Υπό αυτές τις συνθήκες, φτάσαμε στο τραγικό πραγματικά γεγονός, μέχρι την ψήφιση του νομοσχεδίου να έχουν κηρυχθεί από τη ΓΣΕΕ μόνο μία στάση εργασίας στις 12/03 και δύο 24ωρες απεργίες, στις 13/02 και 19/03, κινητοποιήσεις που άρχισαν να διαψεύδουν η μία μετά την άλλη τις προσδοκίες τις οποίες είχε αφήσει στον κόσμο η πορεία/απεργία στις 12 Δεκέμβρη. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, η πορεία στις 19 Μάρτη, την υποτιθέμενη ημέρα κορύφωσης του αγώνα, να μην έχει καθόλου παλμό, καθώς όλα τα κομμάτια των εργαζομένων είχαν χάσει ήδη κάθε πίστη στον αγώνα και την αποτελεσματικότητά του. Η λογική της ηρωικής ήττας διαπερνούσε όλη την πορεία από την αρχή ως το τέλος της, μια λογική που δεν ταιριάζει σε κόσμο που θέλει να αντισταθεί και να υπερασπιστεί τουλάχιστον τα ήδη κατεκτημένα και θεμελιώδη δικαιώματά του.

Εδώ οφείλουμε να αναφερθούμε σε ορισμένες εξαιρέσεις, όπως αυτές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και των ΠΟΕ-ΟΤΑ. Τα συγκεκριμένα σωματεία πραγματοποίησαν πολυήμερες απεργίες, κινήθηκαν και έδρασαν έξω από τη γραμμή που είχαν χαράξει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Παρ’ όλα αυτά, όμως, τόσο λόγω της μερικότητας των διεκδικήσεων τους και της αδυναμίας τους να συνδεθούν με άλλα κοινωνικά κομμάτια, όσο και της μεγάλης επίθεσης που δέχθηκαν από το κράτος, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και τα Μ.Μ.Ε. έμειναν αποκομμένα και δεν κατάφεραν να εμπνεύσουν άλλο κόσμο και να εμπνευστούν και οι ίδιοι από αυτόν.

Η μάχη για το ασφαλιστικό κατέληξε σε μια οδυνηρή ήττα για το εργατικό κίνημα. Ανοίγει το δρόμο στο κράτος και τα αφεντικά για την πλήρη αναδιάρθρωση στον τομέα της εργασίας, που συνεχίζεται σήμερα με την προσπάθεια αλλαγής του εργατικού δικαίου. Και η ιστορία αυτού του αγώνα μας θέτει προβληματισμούς. Όχι τόσο για τις κάθε λογής συνδικαλιστικές ηγεσίες, των οποίων η τελική ωμή σύμπραξη με τα αφεντικά θεωρείται πλέον φυσιολογικό γεγονός, αλλά κυρίως, για την αδυναμία των ίδιων των καθημερινών εργαζομένων να βρουν συλλογικά οράματα, να οργανωθούν και να δράσουν. Ένα μεγάλο πλήθος κόσμου, που τρώει τη μισή του ζωή δουλεύοντας για να μπορέσει να ζήσει και όταν δέχεται μια τέτοια επίθεση, στέκεται αμήχανο και ανήμπορο να αντιδράσει. Το ζητούμενο είναι όλος αυτός ο κόσμος να μπορέσει να βρει ένα νέο είδος κοινότητας. Να δημιουργήσει νέους δεσμούς μεταξύ του και να οργανωθεί με μορφές που ο ίδιος θα επιλέξει, μακριά από λογικές εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης. Να θέσει ζητήματα, όχι μόνο για τη δουλειά, αλλά συνολικά για τη ζωή, μιας και οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αυτών των δύο είναι σήμερα πολύ θολές. Το στοίχημα είναι ανοιχτό και δεν μπορούμε παρά να το κερδίσουμε …