Να 'τος λοιπόν ο "κατσούφης πόλεμος", νάτη η φωτιά, να το σπαθί, οι σωτήρες, οι εθνικές σημαίες, οι παράπλευρες απώλειες. Στον αντίποδα του και τα αντιπολεμικά κινήματα, με τις όσες διαφορές τους σ΄ όλα τα μήκη και πλάτη του σώματος του πλανήτη. Εμείς με το κείμενο μας αυτό θέλουμε να καταδείξουμε μια εντελώς διαφορετική στάση και ανάλυση για τον πόλεμο αυτό απ' ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς που συμμετέχει στα κινήματα αυτά και σίγουρα και από το ελληνικό κράτος που υποτίθεται ότι δε συμμετέχει στον πόλεμο αυτό.

Διανύουμε μια ιστορική περίοδο όπου είναι δυσδιάκριτο το που τελειώνει η "ειρήνη" και που αρχίζει ο πόλεμος: κάτω από το σύνθημα του "δεκαετούς(;) πολέμου κατά της τρομοκρατίας" οι στρατιωτικές επεμβάσεις γίνονται αστυνομικές επιχειρήσεις και τανάπαλιν, εντείνεται η επιτήρηση και ο έλεγχος στο εσωτερικό των κοινωνιών και μια διαρκής κατάσταση "έκτακτης ανάγκης" και φόβου ονομάζεται ειρήνη.

Οι πόλεμοι που έγιναν από το 1991 και έπειτα μπορεί μεν να είχαν διαφορετικούς στρατιωτικούς στόχους αλλά στην ουσία γίνονταν για την προσαρμογή περιοχών του πλανήτη και των κοινωνιών στο "νέο" διεθνοποιημένο πλαίσιο της κυριαρχίας. Και αυτό γίνεται κατανοητό εάν κοιτάξουμε τι άφησαν πίσω τους αυτοί οι πόλεμοι.